آیا تا کنون به استخری پرازآب نگاه کردید؟آیا دیده ایدکه چگونه عکس آسمان ودرختان برسطح آرام آن نمایان می گردد؟

     چنین استخری درواقع یک آینه است،زیرا آینه چیزی جز یک سطح صاف نیست که نور رامنعکس می کند وتصویری راپدید میآورد.

     برای مثال،هرگاه نسیمی برخیزد وموجی برسطح آب استخربیندازدعکسی درآن دیده نمیشود.

     درروزگارقدیم،آینه راازصفحه فلّزی جلاداده،می ساختند.ولی سپس آینه راازصفحه ای شیشه که پرداخت شده بود،می ساختند که البته پشت آن رانقره اندود هم می کردند.

     پس‌ آینه واقعی آن صفحه شیشه ای نیست،بلکه این نقره است که نوروتصویر رامنعکس می سازد.شیشه رابرای این قرار می دهند که نگذارد نقره تار شود ویا خراش بردارد.

     ما نمیدانیم درروزگارقدیم چه موقع بشر به فکرآینه افتاد.ولی شاید این فکر اززمانی پیدا شده باشد که اوعکس خود را درسطح آب پیدا کرد،وشاید هم برسبیل اتفاق روزی برخی تکه های صاف فلزی بدست آورد ودید عکسش درآنها نیز می افتد.

     هنگامیکه به دوره تمدن یونان،مصر وروم میرسیم می بینیم که آینه، بصورت یک چیز معمولی، به وسیله مردم استفاده میشد.یعنی درآن زمان آینه های کوچکی درهمه جا متداول بود ومردم آنها را همراه خود می داشتند.واین آینه ها ازقطعه های گرد وکوچکی ازبرنج وبرنز،ونقره وطلا ساخته میشد.

     همانگونه که امروزه کودک از تماشای آینه دچارحیرت میشود،درآن روزها نیز بشر درباره آینه با معماهایی روبروبود.ازاین روفکرمیکردکه بایدیک نیروی سحرآمیزی درآن نهفته است.

    به همین علت بود که یک عقیده خرافی درباره شکستن آینه پیداشد.یعنی آنکه مردم شکستن آن را شوم می پنداشتندومی گفتند هرکه آینه ای بشکند باید درانتظارآسیبی باشد.

     نخستین مردمی که توانستند باشیشه وجیوه وقلع،آینه بسازند،مردم «ونیز»بودند.حدودسال 1300 م بود که آنان شروع به ساختن چنین آینه هایی کردند.آنگاه طولی نکشید که این آینه هاجایگزین آینه های فلزی گردید.یعنی همان آینه هایی که هزاران سال مورد استفاده بشر قرار گرفته بود.