فقرمالی وکوچکی منصب مرا برخم کشیدند.ولی ازقلب سوزان وپرمهرمن هیچ نگفتند. آنچنان در دریای خودپسندی غرق بودند که مراتحقیرمی کردند،نتوانستند اشکهای تؤام باآه های جانسوزی راکه ازفرط غم ازسینه پردرد ولی بامحبتم بیرون می آمد.ببینندوازکرده خود پشیمان شوند. تصوّرمیکنند که خودخداوندند؛زیرا ازلحاظ مادیّات غنی هستند وطمع احتیاج رانچشیده اند وبا اتّکا به همین تصّورات است که کوچکی کلبه وحقارت اثاثه مرادرنظرحقیر وکوچک می شمارند. آنها نمی دانند که پرودگاربزرگ برآنها ترحّم نموده ،مال بخشیده وبر من قلب پرازصفا وصمیمیت... ندیدم،یک لحظه دست ازخود ستایی وخودپسندی بیجا بردارند ودریک لحظه به فکرفروروند که این سخنان آنها باقلب دردکشیده کسی که به اتّکا وهمت عالی وقلب پاک خود ازمنجلاب بدبختی وبدنامی نجات یافته است چه می کند. هرگزنتوانسته اند به قلب خود صفا وجلا دهند وآن گاه ازپس خجالت سینه درون قلبم را بنگرند وازافکارجانکاهم سردرآورند وهرگز نفهمیده اند اگرخدا بخواهد همه چیزهای مادیشان رادرعرض نیم ثانیه میتواند ازآنها بگیرد.