آفتاب برنک روبان زیبایی که گیسوان طلایی که ترادرروزهای توفانی ازخطر پراکندگی محفوظمدداشت درآمده است.

    نسبمی سرد دامن زرین خورشید رارویازروی درمیپچند وآرزویهای خفته رابیدارمیکند.

    بوته گل قشنگ آرامگاه تورارنگ خزان گرفته ورقص مذبوحانه ای دارد؛روح اسمانیت ازمیان غنچه های پژمرده برمن لبخند میزند.

    برسیمای هوس انگیزدختران جنگل غباری ازحزن وماتم نشسته واین مرغان راچون کوه ساکت وآرام داشته است.

    رودخانه دربسترگل برای تولالایی میخواند؛ودل شکسته مرا بیاد مهربانیهای تو میلرزاند.

    اشکهای گرم من گمشده مرا برمی انگیزد وخدای خسته دلان این کبوترکوهی نگهبان است.

    خداحافظ ای برگهای زرد?؛ای آخرین یادگاریها؛خداحافظ ای بادهای سرد!ای پیشاهنک خزان    ؛خداحافظ ای زمین نمناک جنگل؛ای مدفن نخستین عشق من.

    من می روم وتا بهار نیاید به دیدن شما نخواهم آمد...

                                                                 از:گلهای رنگارنگ