یکی از شکارچیان ؛آهویی را شکار کرد وبه خانه آورد.سپس آ هوی بیچاره را در طویله نزد آخور الا غها جایداد.آهو که در هوای آزاد وفضای باز زندگی می کرد وآب زلال چشمه ها را آشامیده واز علفهای تازه صحرا خورده بود؛اکنون درطویله ای سیاه ودلگیر؛درمیان گرد وغبار وبوی بد؛قرارگرفته است ودراضطراب ونگرانی شدید به سر می برد.

    هریک از الاغها ها اورابه باد مسخره گرفته اند.یکی می گوید :بیا ازاین کاه بخور ؛آهو با اشاره سر جواب می دهد :من میلی به کاه ندارم .دیگری می گوید :این برای تو گواراست ؛آهو جواب می دهد که:من در بااغها وسایه درختها و کنار آبها وعلفها بودم ومی چریدم ؛اگر چه امروز به این دضع افتادم ولی طبعم عوض نشده. یکی ازخران می گوید: گزافه گویی نکن .

   آهو جواب می دهد:دروغ نمی گویم این نافه من که بوی خوش آن خوشبو ترین بوهاست شاهد راستی گفتارم می باشد.اما چه کنم که شما لیاقت استشمام این بو را ندارید. من بینواوغریب چگونه این بوی خوش را به گروه خران عرضه کنم .زنذگی بعضی ها در مقابتل بعضی ها شبیه زندگی آهو میان خران است .