بدانستن رازی که تعلق به نیک وبد وتوندارد رغبت مکن.جزباخویشتن رازخویش مگوی،پس اگرگویی آن سخن راپس ازآن رازمخوان وپیش مردمان با کسی رازمگوی که اگرچه درون سوسخن نیکوبود ازبرون سوگمان بزشتی برند که آدمیان بیشتر به یکدیگر بد گمان باشند. هرچه گویی که براستی سخن توگواهی دهد واگرچه بنزد یک مردمان سخنگوی وصادق باشی،وهرسخنی که گویند بشنو ولیکن بکار بستن مشتاب .   هرچه گویی نااندیشه مگوی واندیشه را مقدم گفتارخویش دار تا برگفته پشیمان نشوی که پیش اندیشی دوم کفایت است واز شنیدن هیچ سخن ملول مباش.اگر بکارت آید واگرنه،مشنوتا درسخن برتوبسته نگردد وفایده ی سخن فائت نشود،سرد سخن مباش که سرد تخمی است وازاودشمنی روید.اگرچه دانا باشی خویشتن را نادان شمر تا درآموختن گشاده گردد وسخن یک گونه مگوی باخاص ،خاص وبا عام،عام گوی تا ازحد حکمت بیرون نباشی؛ واگرچه سخندان باشی ازخویشتن کمترازنمای که دانی یا بوقت کردار وگفتار ساده پیاده نمانی وکم گوباش،نه کم دان بسیار گوی ،که گفته اند: خاموش دوم سلامت است وبسیار گفتن دوم بیطردی،ازآنکه بسیار گویی اگرچه خردمند کسی باشد عامه اورا ازجمله بیخردان دانند واگرچه بیخرد کسی باشد چون خاموش باشد مردمان عامه خاموشی وی را ازجمله عقل می دانند وهرچه پاک وروشن وپارسا باشی خویشتن ستای مباش که گواهی توبرتو کسی نشنود وبکوش تا ستوده مردمان باشی نه ستوده خویشتن واگرچه بسیاردانی آن گوی که بکار آید تا آن سخن برتووبال نگردد.

    سخن های ملوک وحکما را قبول کن که پند ملوک وحکما شنودن دیده ی خرد را روشن کند وسرمه ی توتیای چشم خرد حکمت است.