در روزگاران قدیم ؛در میان بنی اسرائیل،فرمانروایی بود که شوق ساختن وآباد کردن داشت،ولی هرچه میساخت مردم برای آن عیبی پیدا میکردند.
روزی او گفت:«میخواهم معماران وکارگران ماهر را جمع کنم تا بنا های بی عیب بسازم.»
فرمانروا چنین کرد.وقتی مردم بنا ها را دیدند،با تعجب گفتند:«عجب بنا هایی است!تا کنون مانند آن راندیده ایم»امّا مرد اندیشمندی نزد فرمانروا رفت وگفت:«اگر درامان با شم میخواهم حرفی بزنم»
•- «تو درامان هستی هرچه میخواهی بگو»
مرد گفت : «این بنا ها دو عیب بزرگ دارند:یکی آینکه خودت پیش ازویران شدنش میمری ودیگر اینکه این بناها بعد ازتو سرانجام ویران میشوند وبزودی زمانی میرسد که اثری ازآن باقی نماند»
فرمانروا گفت : «پس چه باید کرد؟»
مرد گفت:«بنا های بی عیب باید ساخت که هم به یادگار بماند وهم نام تو را جاودانه بسازد»
فرمانروا پرسید:«این بنا ها چگونه ساختمانی است»
مرد گفت:«منظور من ،بنا عدالت ومحبت است.آن بنا ها رامعماران وکارگران ساخته اند؛ولی کار تو خشت وگل نیست؛کار دل است.اگر تودر کار خود بیشتربکوشی،دادگر با شی ومردم تورا دوست خواهند داشت ونام تو رابه نیکی یاد خواهند کرد؛آنوقت بنایی ساخته ای که هرگز ویران نمیشود ویاد تو را همیشه زنده نگه میدارد »
همان شب؛فرمانروا این سخنا ن را برای دختر با هوش خود تعریف کرد.دختر گفت:«هیچ کس حرفی راستر از این به تو نگفته است!وهمه اطرافیا نت همیشه با چا پلوسی حرفهای تورا تایید کرده اند»
کلمات کلیدی:
