آورده اند که از حاتم طایی -ره- سوال کردند که «ازخود کریمتر دیده ای؟»گفت:«دیدم. وقتی دربادیه (صحرا) می رفتم به خیمه ای رسیدم، زالی یش من آمد ومرا خدمت کرد وعنان مرکب من بگرفت تا فرودآمدم، چون زمانی بگذشت، پسراوآمد وبه گشاده رویی هرچه تمامتر مرا خوش آمد گفت: آنگاه زال پسرراگفت:«بر خیز وبه مصالح مهمانی قیام نمای،آن بزک را ذبح کن وطعام بساز.»

     پسر گفت« نخست بروم هیزم بیاورم» زال گفت:تا تو به صحرا بروی وهیزم بیاری دیر شود ومهمان گرسنه داشتن از مروّت نیست...»

    پس دونیزه داشت هردو راشکستند وآن بزک را طعام ساختند وبیاوردند.چون تفحّص کردم ازحال وی جز آن بزک هیچ نداشت وآن راایثارکرد.

     پس آن زال راگفتم مرا میشناسی؟ گفت:نه! گفت:« من حاتمم باید که به قبیله ما بیایی تا درحق شما تلافی کنم وحقّ این ضیافت بگذارم»

     آن زن گفت:«جزا برمهمانی نستانیم ونان به بها نفروشیم!» ازمن قبول نکردند، ومن بدانستم که ایشان از من کریم ترند!

                                                                   جوامع الحکایات ولوامع الرّوایات- محمدعوفی